بررسی و مقایسه 5 ساله میزان موفقیت ایملنت های کوتاه (short implants) با ایمپلنت های بلند کاشته شده در بخش ایمپلنت دانشکده دندانپزشکی مشهد بر اساس معیار های آلبرکسان

مقدمه به کارگیری ایمپلنتهای دندانی کوتاه به عنوان روش درمانی جایگزین عمل های پیوند استخوان در نظر گرفته می شود. هدف مطالعه حاضر بررسی و مقایسه ی میزان موفقیت ایمپلنت های کوتاه با ایمپلنتهای بلند کاشته شده در بخش ایمپلنت دانشکده دندانپزشکی مشهد بر اساس معیار های آلبرکسان می باشد. مواد و روش ها 45 ایمپلنت که بین سال های 1384 تا 1387در بخش ایمپلنت دانشکده ی دندانپزشکی مشهد، تحت درمان با ایمپلنت قرار گرفته بودند، بررسی گردیدند. میزان موفقیت ایمپلنت های کوتاه (باطول کمتراز 10 میلیمتر) با ایمپلنت های بلند(10 و بیشتر از 10 میلی متر) بر اساس معیارهای کیفی (لقی، درد، عفونت و رادیولوسنسی) و کمی آلبرکسان (تحلیل استخوان)، عمق پروبینگ، خونریزی حین پروبینگ (bop) و شکستگی تاج مقایسه می شود. یافته ها هیچ گونه لقی، عفونت ،درد، رادیولوسنسی و شکست فیکسچر در هیچ ایمپلنتی مشاهده نشد. ارتباط معنی داری بین نوع فک، نوع دانسیته استخوان، شکست تاج، bop و عمق پروبینگ با اندازه ایمپلنت وجود نداشت. تحلیل استخوان در ایمپلنت های بلند نسبت به ایمپلنت های کوتاه به طور معنی داری(p=0.013) بیشتر ملاحظه گردید. به طور کلی نسبت موفقیت در هر دو گروه ایمپلنت های بلند و کوتاه یکسان(87%) می باشد. نتیجه گیری میزان موفقیت ایمپلنت های کوتاه با ایمپلنت های بلند، 5 سال پس از کاشته شدن، یکسان می باشد. ایمپلنت های کوتاه به دلیل عدم نیاز به پیوند استخوان در نواحی خلف ماگزیلا یا مندیبل و همچنین به لحاظ کمتر بودن برخی عوارض مانند تحلیل استخوان، بر ایمپلنت های بلند برتری دارند. کلمات کلیدی: ایمپلنت های دندانی کوتاه، ایمپلت های دندانی بلند، موفقیت ایمپلنت، ماندگاری ایمپلنت.